Nie trzeba było długo czekać, aby popularność sajgonek objęła nie tylko całe kontynentalne Chiny, ale także wyspy oraz inne kraje południowo-zachodniej Azji. Współcześnie wiele regionów ma swoje własne odmiany wiosennych krokietów, z charakterystycznymi składnikami oraz własnym nazewnictwem. W samych Chinach sajgonki są najczęściej smażone na oleju lub obtaczane w cieście i smażone, a nadzienie może być słone lub słodkie. Przyrządza się również niesmażoną wersję krokietów, zazwyczaj większych. Ponadto: W Hong-Kongu sajgonki są nadziewane wieprzowiną, kiełkami i marchwią, a następnie smażone. Na Tajwanie nadzienie aromatyzowane jest ziołami, a sajgonki smaży się w woku na cienkiej warstwie oleju. Gotowe danie posypywane jest sproszkowanymi orzechami arachidowymi, a czasem również cukrem. W Indonezji, danie rozpowszechnione jest pod nazwą „lumpia” i obejmuje szeroki asortyment warzyw, łącznie z pędami bambusa, kwiatami bananowca i zieloną fasolką. Dodatkowo często faszeruje się je mięsem z kurczaka, wołowiną, wieprzowiną lub krewetkami. Najbardziej jednak charakterystyczną odmianę sajgonek rozwinęli Wietnamczycy, którzy jako bazowe ciasto zaczęli wykorzystywać papier ryżowy. Przygotowuje się go z gotowanego na parze ryżu z dodatkiem mąki lub skrobi z tapioki, który rozgniatany jest na masę i pozostawiany w cienkich arkuszach do wyschnięcia na słońcu. W ten sposób powstaje bardzo cienkie ciasto, które wystarczy namoczyć krótko w wodzie, aby otrzymać elastyczny, łatwo sklejający się naleśniki, możliwy do konsumpcji bez dodatkowego smażenia. W Wietnamie znane jako „gỏi cuốn”, sajgonki bywają podawane zarówno w wersji smażonej, jak i surowej, a faszeruje się je zwykle mielonym mięsem, owocami morza, grzybami oraz warzywami – wersje wegetariańskie są szczególnie popularne.